Մենք բոլորս ապրումենք այնպիսի մի կյանքով,
որում ինքներս մեզ հաճախ չենք գտնում: Այդ ժամանակ են մեզ օգնության հասնում «դիմակներ», որոնցում մենք զգումենք ապահով,
անվտանգ, լինում ենք ազատ: Եվ ամեն իրավիճակի համար ունենք տարբեր «դիմակներ»:
Սակայն
դա չի նշանակում, որ այդ դիմակում ես մնում եմ ես: Քանի որ, եթե ես թաքնվում եմ դիմակի
տակ, ապա արդեն ես չեմ: Դա ուրիշ մի «ես» է, որը գրավում է իմ` միակ «ես»-ի տեղը:
Եվ երկար մնալով այդ «ես»-ի դերի մեջ` իմ միակ «ես»-ը սկսում է չեզոքանալ,
մահանալ, քանի որ այն ճնշված է լինում, արհամարհված: Իսկ «ես»-ի չեզոքացումը կամ մահը`
նշանակում է անհատի մահ, իհարկե, ոչ ֆիզիկական...
Եվ
վերջերս ինձ մոտ մի հարց առաջացավ` «իսկ ինչու՞
ենք մենք դիմակներ կրում»: Այդ ինչի՞ց ենք մենք այդքան վախենում: Պատասխանն ակնհայտ
է` պարզապես վախենում ենք սխալվելուց: Ահա թե ինչու ենք կրում այդ «դիմակները»:
Նրանք ունեն պաշտպանողական գործունեություն` նրանք իրենց վրա են վերցնում մեր կողմից
գործած սխալները: Եվ հավատացեք, որ դանորմալ է. մենք՝ մարդիկ, էությամբ վախկոտ ենք: Սակայն մյուս
կողմից հավատա, իմ ընկեր, որ դերը չարաշահելէլ պետք չի, քանի որ ինչպես ասացի, այն կչեզոքացնի քո միակ«ես»-ը...
Եվ ուզում եմ ասել` մի կրեք դիմակներ: Եղեք այնպիսին,
ինչպիսին կաք` անկախ ամեն ինչից: Հավատացեք, երբ դուք լինեք դուք, ձեր կյանքը
կհեշտանա: Պետք չի վախենալ շրջապատից, քանի որ նրանք ևս մեզ պես մարդիկ են:
Հակառակը, մարդիկ քեզ ավելի շատ կգնահատեն և կհասկանան, եթե քո մեջ տեսնեն հենց
քեզ, այլ ոչ թե՝ դիմակի տակ թաքնված մի «ես»-ի, որը միայն մտածում է, թե ոնց անի,
որ չսխալվի:
Կարծում եմ՝ հասկացար, որ միայն դիմակների մասին չեմ խոսում,
այլ հոգեբանական երևույթների մասին: Հուսով եմ, որ իմ խոսքերը քեզ մտածելու առիթ
տվեցին և դու ճիշտ հետևություններ կանես:
Իսկ այժմ հաջողություն քեզ, իմ ընկեր...
No comments:
Post a Comment