Ասում են, որ մահին սպասելը ավելի վատ է, քան հենց մահը:Արվեստը ծնվում է միայն վշտից, և ոչ ուրախությունից:
Երբ մարդիկ կարծում, որ շուտով կմահանաս, նրանք սկսում են ավելի ուշադիր լսել քեզ: Երբ մարդիկ հասկանում են, որ քեզ տեսնում են վերջին անգամ, նրանք իսկապես սկսում են նայել: Այստեղ քեզ պատկանում է ողջ նրանց ուշադրությունը: Նրանք սկսում են իսկապես լսել, մինչդեռ նրանք պարզապես սպասում էին խոսալու իրենց հերթին:
Տղամարդու մեջ ամենագրավիչն այն է, որ նա ձեզ գրավիչ է գտնում:
Դու երբեկ չես կարող մոռանալ այն, ինչ ամենից շատ ես ուզում մոռանալ:
Մենք կարող եմ ողջ կյանքը շտապել, ապրելով իրադարձությունը իրադարձության ետևից, որպեսզի առավելագույն չափով շատացնենք կյանքի փորձը, մեր պատմությունների շտեմարանը... Եվ նոր պատմությունների ծարավը կարող է չեզոքացնել մեր իրական կյանքի փորձը:
Նպատակը անվերջ ապրելը չէ: Նպատակը` ինչ-որ անմահ բան ստեղծելն է:
Քչերն են կարողանում մահից առաջ հագեցնել իրենց հոգու պահանջները:
Ռենտը ասում է.
- Իսկ նա ինչ-որ մեկին ատու՞մ է ամբողջ հոգով և սրտով, շատ-շատ ուժեղ:
Իսկ ես ասում եմ, թե <<միգուցե դու ուզում էիր ասել սիրու՞մ է>>:
Ռենտը ուսերը թափահարելով ասում է.
- Ինչու դրանք նույն բաները չե՞ն:
Փայտերը և քարերը կարող են վիրավորել, իսկ բառերը` ընդհանրապես սպանել:
No comments:
Post a Comment