«Դիմակներ»

Մենք բոլորս ապրումենք այնպիսի մի կյանքով, որում ինքներս մեզ հաճախ չենք գտնում: Այդ ժամանակ են մեզ օգնության հասնում «դիմակներ», որոնցում մենք զգումենք ապահով, անվտանգ, լինում ենք ազատ: Եվ ամեն իրավիճակի համար ունենք տարբեր «դիմակներ»: 

Սակայն դա չի նշանակում, որ այդ դիմակում ես մնում եմ ես: Քանի որ, եթե ես թաքնվում եմ դիմակի տակ, ապա արդեն ես չեմ: Դա ուրիշ մի «ես» է, որը գրավում է իմ` միակ «ես»-ի տեղը: Եվ երկար մնալով այդ «ես»-ի դերի մեջ` իմ  միակ «ես»-ը սկսում է չեզոքանալ, մահանալ, քանի որ այն ճնշված է լինում, արհամարհված: Իսկ «ես»-ի չեզոքացումը կամ մահը` նշանակում է անհատի մահ, իհարկե, ոչ ֆիզիկական...

Եվ վերջերս ինձ մոտ մի հարց առաջացավ` «իսկ ինչու՞ ենք մենք դիմակներ կրում»: Այդ ինչի՞ց ենք մենք այդքան վախենում: Պատասխանն ակնհայտ է` պարզապես վախենում ենք սխալվելուց: Ահա թե ինչու ենք կրում այդ «դիմակները»: Նրանք ունեն պաշտպանողական գործունեություն` նրանք իրենց վրա են վերցնում մեր կողմից գործած սխալները: Եվ հավատացեք, որ դանորմալ է. մենք՝ մարդիկ, էությամբ վախկոտ ենք: Սակայն մյուս կողմից հավատա, իմ ընկեր, որ դերը չարաշահելէլ պետք չի, քանի որ ինչպես ասացի, այն կչեզոքացնի քո միակ«ես»-ը...

Եվ ուզում եմ ասել` մի կրեք դիմակներ: Եղեք այնպիսին, ինչպիսին կաք` անկախ ամեն ինչից: Հավատացեք, երբ դուք լինեք դուք, ձեր կյանքը կհեշտանա: Պետք չի վախենալ շրջապատից, քանի որ նրանք ևս մեզ պես մարդիկ են: Հակառակը, մարդիկ քեզ ավելի շատ կգնահատեն և կհասկանան, եթե քո մեջ տեսնեն հենց քեզ, այլ ոչ թե՝ դիմակի տակ թաքնված մի «ես»-ի, որը միայն մտածում է, թե ոնց անի, որ չսխալվի:

Կարծում եմ՝ հասկացար, որ միայն դիմակների մասին չեմ խոսում, այլ հոգեբանական երևույթների մասին: Հուսով եմ, որ իմ խոսքերը քեզ մտածելու առիթ տվեցին և  դու ճիշտ հետևություններ կանես: Իսկ այժմ հաջողություն քեզ, իմ ընկեր...

Գաբրիել Գարսիա Մարկես: Մտքեր սիրո մասին

Ես սիրում եմ քեզ ոչ թե նրա համար, թե ով ես դու, այլ նրա համար, թե ով եմ ես, երբ քեզ հետ եմ:

Ոչ ոք արժանի չի քո արցունքներին, իսկ ով որ արժանի է` երբեք չի ստիպի քեզ լացել:

Միայն այն, որ ինչ-որ մեկը չի սիրում քեզ այնպես, ինչպես դու ես ուզում որ քեզ սիրեն, չի նշանակում, որ նա քեզ ամբողջ իր հոգով չի սիրում:

Իսկական ընկերը նա է, ով կբռնի քո ձեռքը և կզգա քո սիրտը:

Մարդուն ամենավատ կարոտելու ձևը` նրա կողքին լինելն է, և գիտակցելը, որ նա երբեք քոնը չի լինի:

Երբեք մի դադարիր ժպտալ, նույնիսկ երբ տխուր ես: Ինչ-որ մեկը կարող է սիրի քո ժպիտը:

Մի գուցե այս աշխարհի համար դու պարզապես մարդ ես, սակայն ինչ-որ մեկի համար` դու մի ողջ աշխարհ ես:

Մի ծախսիր ժամանակդ այն մարդու համար, ով չի ձգտում անցկացնել այն քեզ հետ:

Գուցե աստված ուզում է, որ մենք հանդիպենք ոչ այն մարդկանց, մինչև որ հանդիպենք այն միակին, որպեսզի երբ դա կատարվի, մենք շնորհակալ լինենք նրան:

Մի լացիր, որովհետև դա ավարտվել է: Ժպտա, որովհետև դա եղել է:

Միշտ կլինեն նրանք, ովքեր ցավ կպատճառեն քեզ: Պետք է հավատալ մարդկանց, պարզապես մի քիչ զգույշ եղեք:

Դարձիր ավելի լավը և ինքդ հասկացիր, թե ով ես դու, մինչև որ հանդիպես նոր մարդու և հուսաս, որ նա կհասկանա քեզ:

Այդքան ջանքեր մի թափիր` ամենալավը միշտ հանկարծակի է լինում:

Մտքեր և մտորումներ

Ասում են, որ մահին սպասելը ավելի վատ է, քան հենց մահը:

Արվեստը ծնվում է միայն վշտից, և ոչ ուրախությունից:

Երբ մարդիկ կարծում, որ շուտով կմահանաս, նրանք սկսում են ավելի ուշադիր լսել քեզ: Երբ մարդիկ հասկանում են, որ քեզ տեսնում են վերջին անգամ, նրանք իսկապես սկսում են նայել: Այստեղ քեզ պատկանում է ողջ նրանց ուշադրությունը: Նրանք սկսում են իսկապես լսել, մինչդեռ նրանք պարզապես սպասում էին խոսալու իրենց հերթին:

Տղամարդու մեջ ամենագրավիչն այն է, որ նա ձեզ գրավիչ է գտնում:

Դու երբեկ չես կարող մոռանալ այն, ինչ ամենից շատ ես ուզում մոռանալ:

Մենք կարող եմ ողջ կյանքը շտապել, ապրելով իրադարձությունը իրադարձության ետևից, որպեսզի առավելագույն չափով շատացնենք կյանքի փորձը, մեր պատմությունների շտեմարանը... Եվ նոր պատմությունների ծարավը կարող է չեզոքացնել մեր իրական կյանքի փորձը:

Նպատակը անվերջ ապրելը չէ: Նպատակը` ինչ-որ անմահ բան ստեղծելն է:

Քչերն են կարողանում մահից առաջ հագեցնել իրենց հոգու պահանջները:

Ռենտը ասում է.
- Իսկ նա ինչ-որ մեկին ատու՞մ է ամբողջ հոգով և սրտով, շատ-շատ ուժեղ:
Իսկ ես ասում եմ, թե <<միգուցե դու ուզում էիր ասել սիրու՞մ է>>:
Ռենտը ուսերը թափահարելով ասում է.
- Ինչու դրանք նույն բաները չե՞ն:

Փայտերը և քարերը կարող են վիրավորել, իսկ բառերը` ընդհանրապես սպանել: